Ramowa Dyrektywa Wodna zobowiązuje państwa członkowskie do monitoringu stanu wód na ich terenie, działań prowadzących do osiągnięcia przynajmniej dobrego stanu ekologicznego i chemicznego wszystkich zbiorników wodnych oraz dostosowania prawa krajowego do wymogów RDW. W dyrektywie tej zapisane są konkretne metody oceny stanu wód. Wymusza ona współpracę krajów, w przypadku gdy zlewnia zbiornika obejmuje terytorium więcej niż jednego państwa. Pierwotnie termin uzyskania stanu przynamniej dobrego wszystkich zbiorników wodnych w UE ustalony został na rok 2015, został on jednak dla większości krajów w tym dla Polski odroczy na 2021 lub 2027 rok.
Sposoby klasyfikacji stanu wód według Ramowej Dyrektywy wodnej:
- bardzo dobry – wody o niezmienionych warunkach naturalnych lub zmienionych tylko w bardzo niewielkim stopniu
- dobry –zmiany warunków naturalnych w porównaniu do warunków niezakłóconych działalnością człowieka są niewielkie
- umiarkowany –wody przekształcone w średnim stopniu
- słaby – wody o znacznie zmienionych warunkach naturalnych (biologicznych, fizyko-chemicznych, morfologicznych), gdzie gatunki roślin i zwierząt znacznie różnią się od tych, które zwykle towarzysza danemu typowi jednolitej części wód
- zły – wody o poważnie zmienionych warunkach naturalnych, w których nie występują typowe dla danego rodzaju wód gatunki fauny i flory.
Możliwe odstępstwa od osiągnięcia celu
- odstępstwa czasowe – dobry stan wód może zostać osiągnięty do roku 2021 lub najpóźniej do 2027
- ustalenie celów mniej rygorystycznych
- czasowe pogorszenie stanu wód
- nieosiągnięcie celów ze względu na realizację nowych inwestycji
Warunki dopuszczenia odstępstw od osiągnięcia celu:
- brak możliwości technicznych wdrażania działań
- dysproporcjonalne koszty wdrożenia działań
- warunki naturalne niepozwalające na poprawę stanu części wód.
